Времето минува но спомените не бледеат

                                   .....Одам низ шеталиштето со забрзани чекори.Лево од мене поранешната семкарница,каде секогаш расположениот “комшо“ правеше инки со невидена брзина и ставаше по 5-6 кикирики повеќе во и така малата инка.Тоа беа времиња,кога шетањето низ плоштадот беше филинг а не само растојание кое треба да се помине.Продолжувам понатаму,сопкајќи се од кафич кој ми го попречува патот а воедно и погледот на слаткарницата каде отсекогаш сум ја пиел најдобрата боза на свет.

Стоковната веќе одамна ја нема,прелиена е со некој маркет и кафич кој го одзел цел оној дел од шеталиштето,кое и онака беше секогаш празно освен на политички митинзи.Добро е,барем фонтанава со детенцето си стои на место.Но некако ми е видно изменета.Да,да,ја реконструирале.И тоа не да и го вратат стариот сјај туку онака без ни малку срам и фрлиле неколку вреќи цемент и го решиле проблемот со оние исконски камења облиени во бигор и мов таложен со години наназад.Добро е,неможам да се пожалам,немајќи многу време првиот впечаток добиен од брзото поминување низ шеталиштето е дека сеуште се осеќа духот на она Гевгелиското,она што го памтам уште од мали нозе.Слаткарницата можеби веќе не е толку голема,но објектот над неа сеуште стои.Цртежот на зградата спроти неа не е толку избледен но добро е што сеуште стои. “Стоте маси“ повеќе не постојат но има некоја помодерна замена.Театарот не е оној истиот,малку повеќе е кичаст но важно е дека функционира.Пазарот сеуште си е оној истиот,само што пиљарите сега се претвориле во кафеани.Амам барот добива некој нов лик,но добро е што онаа огромна радалица на ќошот од него сеуште стои.Духот на Гевгеличани не е оној стариот ведар и секогаш насмеани,но сеуште живее во некој од нив.

Е најмногу од се ме заболе кога потсеќајки се на спомените заборавив дека брзам да го фатам автобусот повторно да ме носи некаде далеку одовде,заборавајќи дека одам во погрешна насока.Автобусот повеќе не е таму,преместен е кај возот,но сета среќа што ова не е истата Гевгелија што ја познавав,па сега има такси и за многу брзо време се префрлив на другиот крај од градот и на време фатив “рејс“,она што ме носи далеку некаде,Следниот пат кога ќе се вратам можеби библиотеката ќе го има добиено новиот сјај,дрвцата на шеталиштето ќе бидат пораснати,пензионерите повторно ќе шетаат со скрстени раце одпозади.....